کتاب «خرس شمشیر به دست»، با تصویر خشم و تخریب یک خرس آغاز می‌شود که شمشیری به دست دارد و همه‌چیز را می‌برد، حتی درخت‌ها را. روزی از روزها، آب وارد قلعهٔ او می‌شود. خرس برای یافتن مقصر شکست سد و تخریب قلعه‌اش راهی جنگل می‌شود تا با شمشیر از وسط دو نصفش کند. حال، او سراغ هر که می‌رود علت حادثه را دیگری معرفی می‌کند. پس از کشمکش‌های بسیار، در انتها، خرس مقصر این پیشامد را خود می‌بیند و متوجه می‌شود دلیل تمام رخدادها، خود اوست.
این داستان، نمونه‌ای است برای ضرب‌المثل «خود کرده را تدبیر نیست». همچنین به روشنی نشان می‌دهد چگونه آسیب‌هایی که به طبیعت می‌زنیم به خودمان برمی‌گردد. از جنبه‌های دیگر داستان نیز نمی‌توان غافل شد. به عنوان مثال، در پایان می‌بینیم که خرس در برابر خشم و اشتباهات‌اش در پی جبران است. بنابراین، این کتاب تلاش برای حفظ محیط زیست و در لایه‌های بعدی اینکه هر اشتباهی تاوان و تلاشی برای جبران آن وجود دارد را یادآور می‌شود.