زبان مادری، بنیانِ یادگیری زبان‌های دیگر

به گفته‌ی کارشناسان زبان مادری بنیانی برای یادگیری زبان‌های دیگر است.

جیم کامینز بر این باور است که،

کودکانی که با پیشینه قویی از زبان مادری وارد مدرسه می‌شوند، غنای زبان مادری آنان سبب می شود مهارت‌های زبانی زبانِ مدرسه را بهتر و سریع‌تر بیاموزند.

میزان رشد زبان مادری دانش‌­آموزان، مسلما باعث رشد بیشتر زبان دوم آن‌­ها می‌­شود. دانش­‌آموزانی که با پایه‌­ی قوی در زبان مادری­شان وارد مدرسه می­‌شوند، در یادگیری دروس زبان مدرسه توانایی بیشتری از خود نشان می­‌دهند. والدین و سرپرست‌­های کودکان (مثلا پدر بزرگ­‌ها و مادر بزرگ‌­ها) اوقاتی را با بچه­‌ها

می­‌گذرانند، داستان تعریف و یا با آن­ها درباره­‌ی موضوعات مختلف بحث می­‌کنند، در نتیجه دایره­‌ی لغات و مفاهیم زبان مادری کودکان تقویت شده و وقتی با آمادگی کامل برای یادگیری زبان دوم وارد مدرسه می‌شوند، از نظر آموزشی موفق­‌تر هستند. دانش و قابلیت‌­های آن‌­ها در زبان مادری که در خانه یاد

گرفته‌­اند به زبانی که در مدرسه می­‌آموزند، منتقل می‌­شود. از نقطه نظر رشد آن­ها در مفاهیم و مهارت­‌های اندیشه، هر دو زبان لازم و ملزوم یکدیگرند. در واقع توانایی صحبت کردن به زبانی دیگر مدیون زبان مادری است. کودکی که با ظرافت‌های زبان مادری خود آشنا باشد، با مهارت‌های فراشناختی بالاتری برای یافتن راهی برای آموختن زبان دیگر

می‌کوشد. چنین کوشش آگاهانه نتایج شایسته‌تری را برای یادگیرنده زبانی به جز زبان مادری به ارمغان می‌آورد. بر خلاف نظر کسانی که زبان مادری را مخل آموختن زبان مدرسه می‌دادند و اصرار دارند که کودک باید زبان مدرسه را پیش از مدرسه بیاموزد، مهارت‌های زبانی قابل انتقال هستند. این بدان معنا است که اگر یادگیرنده‌ای در زبان اول توانا باشد برای یادگیری زبان دوم از آموخته‌های زبان اول بهره خواهد جست. در آخر، هر زبانی در جهان فرهنگی خاص را بازنمایی می‌کند. زبان به مثابه یک پدیده اجتماعی حامل فرهنگ، لحن، طرز تفکر و طرز نگرش به جهان است. برتر از همه، آنچه می‌توان تصور کرد، محتوای زبان مادری است. زبان مادری، یگانه زبانی است که آمیخته با احساس یادگرفته می‌شود، احساسی که بدیلی برای آن وجود ندارد.